من و تو ………………………..ما…………….نه مثل هیچ کس دیگر

اما…

 

اعجاز ما همین است :

ما عشق را به مدرسه بردیم

درامتداد راهرویی کوتاه

در آن کتابخانه ی کوچک

تا باز این کتاب قدیمی را

که از کتابخانه امانت گرفته ایم

– یعنی همین کتاب اشارات را

با هم یکی دو لحظه بخوانیم

ما بی صدا مطالعه می کردیم

اما کتاب را ورق میزدیم

تنها

گاهی به هم نگاهی …

ناگاه

انگشتهای (( هیس ! ))

ما را

از هر طرف نشانه گرفتند

انگار

غوغای چشمهای من وتو

سکوت را

در آن کتابخانه رعایت نکرده بود ! …

………………………………………………………………………………………………………

دوستت  دارم ،شاید تکرار یک حس باشد

و من هر روز آن را به گونه ای بیان میکنم

و امروز همین جا:

دوستت دارم.

……………………………………………………………………………………………………

 پ.ن:

دهه «شصتی»ها نسلی از این مملکت هستند

که معلوم است روزگار چه انگشتی را …

به آنها نشان داده است !

تو ی یه وبلاگ نوشته بود.لئو.